Marcourt het centrum van de Ardennen in de Hoge Middeleeuwen
De metropool Marcourt was tussen 1030 en 1100 het belangrijkste centrum van een groot gedeelte van de Ardennen. Natuurlijk had het feodale leenstelsel zijn intrede gedaan met daarnaast de macht van de Graven van Verdun en d’Ardenne. Niet alleen op bestuurlijke zaken maar ook kerkelijk. Het blijft fascinerend om te weten te komen waarom dan juist Marcourt het middelpunt was in die periode. Een aantal elementen spelen daarbij een rol om opheldering te krijgen.
We gaan terug naar de IJzertijd zo rond het jaar 2900 voor Christus. In het laat Neolithicum was de Seine Oise Marne cultuur de aanleiding om die megalithische patronen in het landschap plaatsen.
Menhirs
Een opvallende cultuur met stenen monumenten. Iedereen kent wel Stonehenge in het Verenigd Koninkrijk. De stenen vormen uiteindelijk een cirkel. Veel dichter bij huis en nog fraaier maar niet op de Werelderfgoedlijst staan parmantig in Wéris de Dolmen en Menhirs. Markant daarbij is het geometrische lijnenpatroon over een langere afstand van de voormalige rechthoekige graven.
In die periode werden ook de eerste nederzettingen een feit. Vaak vestigden de Kelten zich op strategische plekken op hoogten en langs water. Diverse stammen zochten hun toevlucht in de Ardennen. Ook bouwden ze forten op heuveltoppen waaronder die van de Mons Acutus. In het lager aan het water gelegen Marcourt werd een oord gesticht met offerplaats waarvan archeologen restanten uit vervlogen tijden hebben aangetroffen.
Mystiek
In Waha staat La Pierre Saint Hubert, een voormalige grensaanduiding tussen het territorium van de Abdij van St-Hubert (Luxemburg) en de Bourgondische Nederlanden. Ook de geschiedenis van Waha gaat terug naar het verre verleden vanwege haar op strategische ligging op het hooggelegen kalkzandsteen plateau.
Toch omhelst deze grote lange steen een mysterieus karakter. Geen Menhir wellicht maar de groep van stenen zou uitgebreider zijn. Uit de geschiedschrijving zijn talloze legendes bekend over de bedevaarten via Waha naar Saint-Hubert. De pelgrims vonden bij de steen vooral innerlijke rust.
Schaapherder
Ten zuiden van Ortho vinden we bij Mousny hoog op een heuvel drie grote kwartsstenen blokken terwijl onderaan de berg kleine stenen liggen. Les Blancs Cailloux genaamd waarvan alle stenen opnieuw een cirkelvormig geheel vormen. Niet van megalithische oorsprong maar wel een offerplaats uit de Keltische periode. Ook daar een prachtige legende van een Pelgrim die in de herfst op weg was naar de Kapel of Heiligdom van Saint Thibaut. Een vermoeide Bedevaartganger vroeg aan een schaapherder, die met zijn kudde in de bergen hoog langs de Ourthe graasde, de weg en wat te drinken. De Pelgrim kreeg van de ongelovige herder uit zijn overvloedig gevulde kruik met melk helemaal niets en moest snel benen maken om de hond niet achter zich aan te krijgen.
De avond viel maar de herder met de kudde was nog steeds niet terug op de hoeve. De boerenknechten uit het gehucht gingen op zoek in de omgeving en zagen van afstand in het schijnsel van de maan de schimmen van de herder, zijn trouwe viervoeter en de kudde op het plateau. Onbeweeglijk wel te verstaan. Na verder klauteren troffen de knechten een ijzingwekkend schouwspel aan. De herder met hond en schaapjes waren in witte stenen veranderd. Bijgeloof maakte zich meester van de zoekers. De Pelgrim was echter Jezus zelf die de ongelovige op naastenliefde op de proef stelde en strafte.
Verklaarbare invloeden
Wat hebben Waha, Wéris en Mousny nu in feite met Marcourt te maken is de prangende vraagstelling. Het opzienbare feit is dat, als we een cirkel trekken rond Marcourt de afstanden naar Les Blancs Cailloux in Mousny, La Pierre Saint Hubert van Waha en de Menhirs van Weris gemiddeld 9 leuga is. Dit komt overeen met bijna 20 km. De afstandsmaat leuga werd door de Kelten al gebruikt en later door de Romeinen overgenomen. Drie was ook al het heilige getal in die tijd en de negen als bovenzinnelijke volmaaktheid en voltooiing. De cirkel is het symbool van de eeuwigheid zonder begin en einde. En juist het oosten blijft geheel vrij om de zon als machtig hemellichaam zijn werk te laten doen. Zonvereringen en water voor de bovennatuurlijke krachten. Het centrum een verklaarbaar geheel.
De kleine metropool Marcourt is in de periode van de Hoge Middeleeuwen tussen de jaren 1000 en 1100 in die streek dan nog steeds gebaseerd op Keltische invloeden. Dit zou een verklaring kunnen zijn van deze imposante en opvallende plek. Het occulte blijft, dat zonder meer, maar het bestuurlijke centrum van een groot gedeelte van de Ardennen was Marcourt, het sprankelende allodium langs de Ourthe.
Beelden over de verbondenheid tussen Wéris, Waha, Mousny met Marcourt ziet u hier
Voor beelden van Waha en de kalkzandsteen rotsen klikt u hier.
